Sorumluluklarımız var.

Bu dünyaya gelmek bizim seçimimiz değildi.
Ama... değil mi ki geldik,
İyi-kötü... buradayız işte.
Şu zamana kadar... suyunu içtik, havasını soluduk,
Yedik, içtik... önümüze gelen kadarıyla doyurduk karnımızı.
Kimi zaman tepemize bastılar, kimi zaman biz birilerini alaşağı ettik.
Bazılarımız için, azap oldu yaşamak, bazılarımız için mükemmel bir hediye.
Kimi zaman farkına vardık...
Ya da çoğu kez farketmedik bile... ama yaşadık, yaşıyoruz.

Ve biz de bir şeyler borçluyuz, aldıklarımıza karşılık.
Hayata...
Dünyaya...
Yaşayan, yaşamayan... ama bizi biz yapan pek çok şeye, bir şeyler borçluyuz.

Ve elbette sorumluluklarımız var.
Borçlu olduklarımıza karşı... belki?
Ama asıl, dünyaya getirirken fikrini almadığımız...
Nasıl bir dünya istediklerini hiç sormadığımız...
Miras diye yalnızca kendimiz yaşıyormuşcasına tükettiğimiz dünyayı bıraktığımız...
Kendi yüklerimizi omuzlarına yüklemekten hiç çekinmediğimiz...
Kendi eksiklerimizin, yanlışlarımızın... kendi acılarımızın, yaralarımızn hesaplarını yüklediğimiz...
Çocuklarımız.
Evet, asıl çocuklarımıza karşı sorumluluklarımız var.

Benim, bir artı sorumluluğum daha var.
Hekimim, çocukların hekimi.
İnsan, kadın, anne ve hekim olarak, sorumluluklarımdan birinin ucundan tutmak adına olacak yazacaklarım.